Profesor Zdravko Kučinar: Lament nad Pušnikovim hrastom

Zdravko Kučinar, penzionisani profesor Filozofskog fakulteta Univerziteta u Beogradu, jedan je od boljih poznavalaca istorije velikog i naširoko poznatog „Pušnikovog“ ili još poznatijeg „Babinog hrasta“ u Lugu koji se nedavno srušio.

Inače, profesor Zdravko Kučinar rođen je u Derventi 1938. godine. Predavao je istoriju filozofije – klasičnu nemačku filozofiju, filozofsku antropologiju i uvod u filozofiju. Bio je predsednik Filozofskog društva Srbije i glavni urednik njegovih publikacija Theoria i Filozofske studije, urednik Filosofije, Gledišta i filozofskih biblioteka u Nolitu i BIGZ-u.

– Na vijest vašeg portala, da je pao “Pušnikov hrast”, zapisao sam redove koji su u prilogu. Pošto sam i ranije pisao o ovom hrastu, ovaj zapis, lament, šaljem vama. Između moje rodne kuće i Pušnikovog hrasta je proteklo moje djetinjstvo. Zato sam osjetio potrebu da se pridružim onima koji se opraštaju od starine, od simbola našeg kraja, stoji u elektronskoj pošti koju je profesor Kučinar dostavio u redakciju portala „Derventa Cafe“.

Lament nad Pušnikovim hrastom

Vjekovima stajao si stamen
Na tom mjestu.
Ono sad ni imena nema,
Jer je po tebi bilo znano.

Moćan, svjedok vjekova,
Postojanost si bio, trajanje i vrijeme,
A ne puko tavorenje
Od danas do sutra.

Opomena si bio da se izdržati mora
I stud i žega, nevolje i ludost svaka,
Da sva zla i nesreće minu
Ako, kao i ti, čovjek uspravno stoji.

U krošnji tvojoj gasnuo je dan,
Budile se zore i rana jutra,
Al’ i stoljeća su tu gasla
I počinjala doba nova.

Veličanstvo, moram, moram, to reći
Jer ne znam nikog tako gordog,
Nikog ko je bio viši i veći:
Pao si ̶ a i mi, još i više!

Sad stojim pred opomenom tvoga goda:
Pazite da vam korenje ne truli,
Da su vam grane uvijek zelene;
Žalite, žalite sebe, a ne mene!

Umjesto svih vinih, kod trupla sada stojim
Prebirem suvo lišće, grane, vjekove brojim,
Odgonetam šta tu još piše…
Velikog hrasta, ponosnog duba, nema, nema više.

Derventa Cafe