Gotovo stotinu devedeset srednjoškolaca svakodnevno putuje iz obližnjih sela, pa čak i iz drugih opština, do SŠC „Mihajlo Pupin“, prelazeći tako i po tridesetak kilometara da bi došli u školu.
Nerijetko to podrazumijeva i nekoliko kilometara pješačenja do najbliže autobuske stanice. Svako na svoj način bori se sa otežanim uslovima, jer osim zahtjevnog gradiva, oni svoje obaveze moraju uskladiti sa putovanjima koja traju i po nekoliko časova, kašnjenjima, čekanju na hladnoći i vrućini, izdvajanju nemalih iznosa za pokrivanje troškova i slično.
Jedan od takvih učenika je i Dejan Folvarek iz Bosanskih Lužana, koji, iako postoji organizovan prevoz do škole, udaljenost od 18 kilometara prelazi automobilom.
– Autobusi često kasne, tako da mi ne stignemo na prve časove. Pored toga, najveći problem je to što ih dugo čekamo na stanici, a to je naročito teško zimi. Razlika u cijeni između ova dva načina putovanja i nije tolika, kada uzmemo u obzir uštedu vremena, pojašnjava ovaj vrlo dobri učenik drugog razreda Gimnazije. Iako njegovi drugari uglavnom putuju autobusom, misli da bi mnogi išli automobilima, da imaju uslove.
Sa druge strane, putovanje autobusom do škole je jedina opcija za Ankicu Stanić, kao i za sve njene prijatelje iz Osinje.
– Linije prema Osinji su dosta česte i dobro su usklađene sa školskim časovima. Cijena karte je snižena sa 115 na 81 marku, a iako je i dalje dosta visoka, putovanje autobusom je ipak najpovoljnije, jer je udaljenost veća od 25 kilometara. Jedno vrijeme sam stanovala u gradu, ali to nije bilo najbolje rješenje, ističe Ankica, učenica završnog razreda Gimnazije. Njen radni dan, kako kaže, počinje u 15 do 6, jer je blizu mjesta polaska autobusa, dok neki od njenih saputnika moraju prijeći po pet kilometara da dođu do stanice, pa moraju ustati još i ranije. Putovati je naporno, naročito tokom zimskog perioda, jer se tada provede i duže od uobičajenih sat i po, a put dodatno produžavaju kašnjenja autobusa, ponekad i po 45 minuta. Sve to je, ipak, ne sprečava da ostvari odličan uspjeh u školi.
Sa sličnim poteškoćama se susreću i učenici koji dolaze u školu i iz drugih opština. Tamara Malić iz Smrtića svakog jutra prepješači dva kilometra do mjesta odakle dalje nastavlja autobusom.
– U šest sati krećem od kuće, a u 6.30 polazi autobus sa stanice. Ovaj vid prevoza je najpovoljniji, iako cijena mjesečne karte iznosi 100 maraka, kaže Tamara. Odlična učenica Informatičke škole priznaje da je jako naporno uskladiti školske obaveze sa putovanjem na koje potroši oko dva i po sata dnevno.
Do stanice ne mora da pješači Tamarin kolega Duško Milutinović iz Gornjih Palačkovaca, ali…
– Škola je udaljena oko petnaest kilometara, ali u povratku autobus obilazi Smrtiće i druga sela, pa je povratak duplo duži nego odlazak u školu, kaže ovaj vrlo dobri učenik Informatičke škole. Dodaje i da nekoliko njegovih prijatelja putuje vlastitim prevozom, štedeći tako vrijeme i novac.
Poseban problem učenici imaju u drugoj smjeni jer autobusi polaze za vrijeme trajanja nastave.
– Postoje odjeljenja u kojima su većina učenici koji putuju, tako da je vrlo teško organizovati nastavu tokom šestih časova, što je veliki problem kada se obrađuje novo gradivo, naglašava pedagogica Anja Vukojević, dodajući da su pokušaji dogovora prevoznika i škole do sada bili bezuspješni.
Inače, organizovan prevoz učenika postoji prema svim većim selima, kao i prema dijelovima susjednog Prnjavora, Srpca i Broda, koja gravitiraju prema našoj opštini.
Inače, opština Derventa izdvaja sredstva za finansiranje troškova prevoza pojedinih kategorija učenika srednjih škola, koji do škole putuju više od 4 kilometra. Tako, preko Centra za socijalni rad pokrivaju se troškovi 39 učenika čije porodice koriste neko od stalnih prava socijalne zaštite, dok Odjeljenje za boračko-invalidsku zaštitu plaća troškove putovanja učenika poginulih boraca i ratnih vojnih invalida. Troškove putovanja osnovaca pokriva resorno ministarstvo.
B. N. – Derventa Cafe
